🌟 Kırıldım, Sustum, Büyüdüm: İçsel Işığımı Bulma Yolculuğum

🕯️ “Kendimi ararken yolu ışıkla aydınlatmaya karar verdim.”

Bir zamanlar yönümü kaybettiğim, iç sesimi duymakta zorlandığım, dış dünyanın gürültüsünün içimde yankılandığı bir dönemden geçtim. Ama o sessizlik anlarında, bir kıvılcım belirdi. Küçük, ürkek ama gerçek bir ışık… “Towards the light” yani “Işığa Doğru” demem bu yüzden. Bu blog benim kendi içsel yolculuğumun izlerini taşıyor. Her satır, düştüğümde kalkma sebebimden, yeniden başlama cesaretimden ve yol boyunca öğrendiğim küçük mucizelerden bir parça.

Şimdi sana kendimi biraz daha anlatmak istiyorum. Belki bu satırlarda kendinden bir şeyler bulursun… Ya da kendi ışığını ararken, elinde bir pusula olurum.

---

🌫️ “Çıkmaz sokağa girmiş gibiydim.”

İlk kırılma anımı hatırlamak kolay değil. O an bir çıkmaz sokaktaydım sanki… Kaçamıyor, ilerleyemiyor, sadece sıkışıp kalıyordum. Dilim tutulmuştu. Söylemek istediklerim içimde çırpınıyordu ama sesim çıkmıyordu. En acı veren tarafıysa, bunu bana yapanların en sevdiklerim olmasıydı. Güvende hissetmem gereken yerde, kırılmıştım.

O günden sonra bir şey değişti. Fikirlerimi, duygularımı herkese anlatamaz oldum. İçime kapanmak, susmak daha güvenli geldi. Ama içimde bir yer hâlâ konuşmak, anlatmak, paylaşmak istiyordu… sadece zamanını bekliyordu.

Geriye dönüp baktığımda, eğer o deneyimleri yaşamasaydım, bugün burada sana bu satırları yazan kişi olamazdım. O günler zor geçti. Çevrem değişti. Uzun süre yakın bir arkadaşım olmadı. Ama sonra… hayat önüme iki harika insan çıkardı. Onlar, içimdeki yaraları görmeden sevdi. Geçmişimi bana unutturmadılar belki ama hatırlamanın artık can acıtmadığı bir yerden bakmayı öğrettiler.

---

✨ “Şimdi o çocuğun elini tutuyorum.”

O günlerde içimde bir yer hep “geçecek” diyordu ama ne zaman, nasıl geçeceğini bilmiyordum. Şimdi anlıyorum ki o çocuk—kırılmış, susmuş, yalnız kalmış haliyle bile—yolundan vazgeçmemiş. Bugün, o halimle gurur duyuyorum. Çünkü o sessizlikten bu satırlar doğdu. O çıkmaz sokak, meğer içime dönmem için bir davetmiş.

Şimdi içsel ışığımı bulmak için attığım her adımda, o küçük halimin elini tutuyorum. Ona diyorum ki:
“Bak, sesin duyuluyor artık. Ve yazdıkların, başkalarının da yolunu aydınlatabilir.”